Θα θυμηθείς, θα συγκινηθείς, θα γελάσεις, θα νοσταλγήσεις.
Θα αναστοχαστείς, θα ανακαλύψεις, θα επαναξιολογήσεις.
Eurobasket, πράσινοι ήλιοι, «ρόδα, τσάντα και κοπάνα», κομματικός φετιχισμός, σκάνδαλα, Ρίτα Σακελαρίου, ντισκομπάλες, Μπίλλυ Μπο, καταναλωτισμός, περιοδικό ΚΛΙΚ, σεμεδάκια, Nintendo, δραχμές, Honda, και πολλά, πολλά άλλα στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων για ένα φανταστικό ταξίδι στο πρόσφατο παρελθόν. Μην το χάσεις. Continue Reading
Για πρώτη φορά στους χώρους του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου (ένα μουσείο-κόσμημα πραγματικά, μέσα και έξω) εκτίθενται σημαντικοί αρχαιολογικοί θησαυροί και έργα τέχνης που προέρχονται από τις αυτοκρατορικές συλλογές του Μουσείου Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. Πρόκειται για αντικείμενα υψηλής αισθητικής και καλλιτεχνικής αξίας, που οι Τσάροι Ρομανόφ επί δύο αιώνες συνέλλεγαν διαρκώς για να δημιουργήσουν από τα τέλη του 17ου αι. τις πλουσιότατες συλλογές του Ερμιτάζ, αναδεικνύοντάς το, από το 1805 μέχρι σήμερα, ως ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα Μουσεία του κόσμου.
Είμαι ιδιαιτέρως χαρούμενη που η Αθήνα (μετά από πολλά αδιέξοδα και συζητήσεις επί συζητήσεων) έχει πια το δικό της Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το οποίο στεγάζεται σε ένα υπέροχο κτίριο και συγκεκριμένα, στο πρώην εργοστάσιο ζυθοποιίας Φιξ στη Λεωφόρο Συγγρού. Η πρώτη περιοδική έκθεση του μουσείου (Κρίσιμοι Διάλογοι: Αθήνα – Αμβέρσα) έχει πολλά ενδιαφέροντα έργα να δεις και αν πας, χρειάζεται να της αφιερώσεις αρκετό από το χρόνο σου. Αποτελεί έναν στοχαστικό διάλογο μεταξύ των συλλογών του ΕΜΣΤ και του Μ HKA, του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Φλάνδρας με έδρα την Αμβέρσα. Η έκθεση διαρθρώνεται γύρω από 22 έννοιες με αντίστοιχα έργα τριών καλλιτεχνών σε διάλογο γύρω από την έννοια αυτή, και παρουσιάζει συνολικά 66 καλλιτέχνες και περισσότερα από 70 έργα. Δε θέλω να σου πω περισσότερα, ούτε να μπω σε λεπτομέρειες τύπου αυτό μου άρεσε πολύ ενώ εκείνο καθόλου, γιατί θεωρώ πως πρέπει οπωσδήποτε να το επισκεφθείς και να κρίνεις μόνος σου. Continue Reading
Όταν η τέχνη συναντά την επιστήμη: δεκαέξι καλλιτεχνικά έργα και ένα υβριδικό εκθεσιακό σκηνικό στη νέα έκθεση που πραγματοποιεί η Στέγη σε συνεργασία με το καινοτόμο ερευνητικό και πολιτιστικό κέντρο νέων μέσων Ars Electronica του Linz.
Υβριδισμός λοιπόν και μείξη διαφορετικών μέσων και ιδιωμάτων που οδηγεί σε νέες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης. Οκ, δεν τρελάθηκα, ίσως φταίει το γεγονός ότι τα μάτια μου δεν είναι καθόλου εξοικειωμένα με ένα τέτοιο είδος τέχνης. Η έκθεση μου φάνηκε υπερβολικά μικρή, τόσο που τη στιγμή που άρχισα να νιώθω οικεία στον χώρο, έπρεπε και να αποχωρήσω γιατί δεν είχα κάτι άλλο να δω. Continue Reading
“Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.”
Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική
Continue Reading
Όταν θα μπεις στην αίθουσα της έκθεσης, θα νομίσεις πως εισέβαλες στο εργαστήρι του καλλιτέχνη. Είναι μια αίθουσα υπερφορτωμένη τόσο με αντικείμενα τέχνης όσο και με μια ενέργεια περίεργη γεμάτη μυστήριο. Θα σταθείς αρκετή ώρα μπροστά σε μεγάλα και μικρά αριστουργήματα, θα τα περιεργαστείς με το μάτι αλλά κυρίως με το μυαλό. Γιατί η τέχνη του Λάππα δεν είναι ήσυχη ούτε εφησυχαστική. Δεν βρίσκεται εκεί για να σε ξεκουράσει, αντιθέτως, κάθε γλυπτό μέσα στην αίθουσα είναι και ένα μικρό αγριμάκι που κουβαλά πυκνά νοήματα για τη ζωή και το ανθρώπινο συναίσθημα.
Έντονα πολιτικό έργο, αινιγματικό με τεράστια καλλιτεχνική δύναμη. Μια έκθεση που δεν πρέπει να χάσεις παρόλο που δεν πήγαν όλα καλά κατά το στήσιμό της. Και τι εννοώ με αυτό; Εννοώ πως η επιμέλεια της έκθεσης, κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν αρκετά κακή αν και δεν σε προϊδέαζε, καθώς η τεράστια καμήλα στην είσοδο σου έκανε θετική εντύπωση. Τα εκθέματα ήταν πάρα πολλά και τοποθετημένα σχεδόν το ένα δίπλα στο άλλο, χωρίς αρκετό χώρο γύρω τους για να αναδειχθούν. Επίσης, αρκετά σημεία ήταν κακοφωτισμένα. Δυστυχώς, παρόλο που τα έργα του Λάππα είναι εξαιρετικά, θεωρώ πως στη συγκεκριμένη έκθεση αδικούνται πολύ. Φεύγοντας έμεινα με μια αίσθηση ότι εξέρχομαι από μια αποθήκη και όχι από ένα μουσείο.
Όπως και να ‘χει, να πας. Να πας και να κρίνεις μόνος σου. Έτσι και αλλιώς ποτέ δυο ζευγάρια μάτια δεν κοιτούν με τον ίδιο τρόπο.
Continue Reading